سرمست

  

خوشا بحال بارش باران ، به جسم خشک کویر

که قطره قطره عطش را به آسمان پیوست

خوشا بحال چشم نخوابیده تا طلوع سحر

که خواب بی خبری ، پلک ان نخواهد بست

خوشا بحال شعله شمعی که در شبی تاریک

شکسته هیمنه ی ظلمتی ، که بوده و هست

خوشا بحال قامت سروی که سرو قامت ماند

نداده بوسه تبر را ، اگر چه شاخه شکست

خوشا بحال سکوتی که فصل واژه  " چشم "

حریم حرمت لب را ، به  واژه ها نشکست

خوشا بحال دو دستی که رفته در زنجیر

ولی نکرده بیعت با شب مرام  باده پرست

خوشا بحال عاشق عشقی که عشق را فهماند

و مانده بر سر عهدی که بسته  روز الست

خوشا به حال قطره اشکی که می چکد بر عشق

بنوش جرعه ی مهری ، ز باده اش سر مست